Een afgebeten spits (foto Albertoke, uitsnede)

Het nieuwe vierde mocht dit seizoen van al onze teams het spits afbijten in de externe. Het nieuwe vierde? Ja, vorig jaar heetten we nog het derde. Niet dat we toen zo slecht speelden, we werden zelfs bijna kampioen. Maar Moira-Domtoren 4 (toen juist ‘het nieuwe vierde’) was in de parallelle poule 2C nog succesvoller, pakte daar de eerste plaats en mag dus nu als Moira-Domtoren 3 de strijd in de eerste klasse aangaan.
Ons team, dat voor ruim de helft uit oud-Amelisweerdspelers bestaat (wat op de SGS-webstek netjes wordt weergegeven met de afkorting ‘LNA’ achter de teamnaam), kreeg in deze vroege wedstrijd meteen een opponent van aanzien tegenover zich: Woerden 2. Tegen Woerden 3 hadden we vorig seizoen flink uitgehaald, maar het tweede van Woerden mag in onze nieuwe poule toch als een van de favorieten bestempeld worden. Zou het LNA-team ook het tweede seizoen bij Moira-Domtoren met een sof beginnen?

De wedstrijd begon in elk geval goed. Jos won een stuk en maakte het ruim voor tienen af. Paula kwam ook goed in de opening met wit, maar miste een paar goede kansen en verloor een pion. In het late middenspel won zij deze terug; een zwarte pion was eerst vergiftigd vanwege mat op de onderste rij, maar toen wit de loper erbij haalde, ging die pion eraan, waarna de spelers de vrede tekenden. Overigens dacht Bart de Leeuw dat hij aan zijn pluspion anders ook niet genoeg had gehad om te winnen.
Pia waren we vorig jaar tegen Woerden 3 ook al tegengekomen, net als Jan Bulk overigens. Ze stuitte nu op een Gerrit Jan in topvorm. Hij viel aan op de damevleugel, won een kwaliteit, gaf deze terug in ruil voor enkele pionnen, en besliste de partij met een paardvork. Bij het naschaken bleek dat Pia en Gerrit Jan wederzijdse kennissen hadden. Zo is schaken best een sociale sport.

In mijn eigen partij werd het evenwicht nooit duidelijk doorbroken. Het bleef tot in het eindspel bij wat dreigingen over en weer. Achteraf zei onze wedstrijdleider Tjerk me dat Wim Veelenturf heel vaak remiseert, dus ik vroeg me af of ik (met zwart) wat agressiever had moeten spelen, maar misschien pakt dat tegen zulke spelers juist averechts uit. Het aannemen van remise had ook te maken met de stand in de wedstrijd, we kwamen zo op 3–1 en dus een stap dichter bij het eerste matchpunt.
Uiteindelijk bleek mijn halve puntje er niet erg te doen (wat dat betreft had ik nog wel een winstpoging kunnen wagen), zó goed ging het met de teamgenoten. Maarten Metz had vorig jaar in zijn invalbeurt een winststelling laten glippen. Hij liet nu zien hoe hij gegroeid is als schaker: hij loste de problemen in het centrum soepel op, zette zijn tegenstander onder druk en greep zijn kansen toen die opdoken.

Ewoud debuteerde in het team. In de loop van de avond kwam Rijn de Jonge (teamleider van MDT-5) even kijken en gaf Ewoud een vaderlijk schouderklopje. Dat gaf hem wellicht vleugels, want hij gaf zijn tegenstander geen kans.
Met nog een punt van Ernest erbij, kwamen we al op 5–1. Jan Bettman was nog bezig aan een partij die vanaf het begin hectisch was geweest. Een soort worstelen op een smal muurtje. De Woerdense witspeler Henk Dankers was niet aan rokeren toegekomen en stond steeds onder druk, maar Jans voordeel was niet groot genoeg en rond half 12 besloten de spelers tot een eerlijke uitslag.

De einduitslag is een goede aansporing voor de andere teams van Moira-Domtoren:

En ons nieuwe volgnummer betekent dus niet per se dat we zwakker zijn geworden!

Bram van Reemst