De topborden aan het werk!

We hadden een bijzonder seizoen als vijfde team van Moira-Domtoren. Onvrijwillig werden we van vierde in­eens een vijfde team van onze club; maar dat had gelukkig niets met interne waardering van onze schaakclub te maken. Toen kregen we het ‘verzoek’ van de SGS om onverdiend te promoveren: als derde in groep 3B had­den we daar geen recht op, maar de wedstrijdleider van de SGS nodigde ons uit: wat een externe waardering, we groeiden van trots. We hadden wel eens zin in heel andere schaakteams tegenover ons. We verloren de eerste twee wedstrijden en de derde speelden we nota bene gelijk tegen de gedoodverfde en ook latere kampioen! In totaal wonnen we dit seizoen vier wedstrijden, verloren er drie en speelden er twee gelijk en eindigden op de vierde plaats! Als je op de clubavond van Moira-Domtoren schakers glimmend van trots ziet rondlopen: 9 van de 10 keer zijn dat spelers van het vijfde. Hun slotconclusie is: dat hebben we dan toch maar mooi gefikst.

In totaal hebben 12 spelers meegespeeld. Dat zijn er vaak veel meer. Drie spelers hebben zelfs alle 9 wedstrijden meegedaan, een paar invallers hebben ons uit de brand geholpen. De bereidwilligheid was groot. Tien van onze spelers hebben samen daarnaast nog 18 partijen voor hogere teams gespeeld.

In een team win je met elkaar, en daarom is de individuele score minder belangrijk. Daniël Andel pakte het schaakdraadje na een paar jaar weer op en stroomde in bij ons team, en haalde een gelijk aantal punten als ikzelf (5½), maar moet mij toch boven zich dulden omdat ik een wedstrijd minder heb gespeeld. Maar hij heeft aan een hoger bord natuurlijk tegen veel sterkere tegenstanders geschaakt, dus….

Zijn vriend Alexander van Lunteren pak­te hetzelfde draadje weer op. ‘In een vorig schaakleven’ was hij topscorer in ons team: nu nog niet maar als hij wedstrijdhardheid door veel partijen te spelen heeft opgedaan, wordt Alexander dat gegarandeerd weer. Onze remisekoning is Paul van Leeuwenkamp. Je komt ze soms tegen die daar op uit zijn, maar Paul niet. Hij is altijd aan het zoeken naar een vol punt, maar niet altijd lukt dat. De eerste drie bordspelers (Ton, Ronny en Daan) gaan altijd weer de strijd aan met meestal de sterkste tegenspelers. Zij halen voor ons team de kastanjes uit het vuur. David Koops was een geweldige invaller met 3 uit 4.

De laatste wedstrijd speelden we dus gelijk tegen Doorn-Driebergen 2. Via een overwinning konden we zelfs derde worden. Voor mijn gevoel tijdens de wedstrijd zat een overwinning er ook niet in, zeker niet in de tweede helft van de avond. De eerste twee partijen eindigden in winst voor ons: Maarten kreeg ineens een paard cadeau en Daniël kon een pion tot promotie leiden. Daarna was het even gedaan met pun­tjes voor ons. Ewout verloor toen hij uiteindelijk een toren verloor. Ik zelf kwam niet zo goed in de wedstrijd, en net toen mijn stukken weer wat beter stonden, gaf ik de tegenstander gelegenheid met zijn dame binnen te dring­en en pion-winst te boeken; uiteindelijk verloor ik het toreneindspel. Vervolgens kwamen we op een ach­ter­stand te staan: PieterJan kwam in een woest koningsgambiet terecht. Zijn tegenstander dacht lang na en ontkwam met een pion minder en een slech­te stand. Met PieterJan ging het van goed naar beter: hij zag een matdreiging, die minstens kwaliteit op moest leveren. Maar onze vierde bordspeler was even vergeten dat hij al een stuk had gegeven en er maar één voor terug had geslagen: tot zijn eigen verbazing eindigde Pieter­Jan met een licht stuk achter, en was er geen red­den meer aan. Alexander haalt daarna een half puntje binnen. Hij speelde defensief met wit en kwam snel in de verdrukking. Maar… na een aanval op zijn koningsstelling die maar door en door ging hield het voor de te­gen­stander uiteindelijk op: want Alexander kon alles pareren. Ze besloten tot remise. Aan het eerste bord stond Ton een loper voor. Zijn tegenstander ging wel naar promotie, maar Ton kon de partij toch nog winnen. De stand was weer gelijk. En dat bleef het ook via de laatste partij van Paul: een ‘vecht’-remise deze keer. Hij denkt dat zijn bloeddruk nog nooit zo hoog is geweest als aan het einde van deze partij. Hij had een plan en koos voor een ko­ningsaanval, maar zegt achteraf, dat hij controle toen niet goed was: hij verloor een stuk. Er verdwenen veel stukken van het bord. Paul ging jagen op schaakjes tegen een terughoudende tegenstander. Paul speelde met veel minder tijd dan zijn tegenstander in zo hoog mogelijk tempo, en met de Fisher-klok verdien je dan tijd. Paul ging toen weer ietsje langer nadenken, maar hield de vaart erin om de onzekerheid van zijn tegenstander uit te buiten. Met een stuk meer dwong de tegenstand door eeuwig schaak remise af!!! Altijd leuk (echt niet) als na afloop van een partij iemand je dan laat zien, dat je 2 of 3 zetten voor het einde mat in één over het hoofd hebt gezien: dat over­kwam ook Paul. Maar… de teamwedstrijd eindigde dus in 4-4-.

Moira-Domtoren 5 – Doorn-Driebergen 2      4 – 4

A.E. Braams(Ton) (1758) – R.  Stomphorst(Ronald) (1718)1 – 0

D. Andel(Daniël) (1579)- J.G. van Ruler(Jan) (1685) 1 – 0

P. van Leeuwenkamp(Paul) (1659)               – J.M.M. Derksen(Jos) (1665) ½ -½

P.J. Mellegers(PieterJan) (1596)- A. Pak(Jos) (1704)  0 – 1

M. Metz(Maarten) (1557)- P.L. Egelie(Peter) (1668)  1 – 0

K.T. de Jonge(Rijn) (1508)- J.M. de Wit(Han) (1552) 0 – 1

E.M. Loots(Ewoud) (1502)- J. Hellevoort(Jan) (1531) 0 – 1

A. van Lunteren(Alexander) (1482)- P. van Putten(Peer) (1520) ½ -½

Rijn de Jonge